Ik geef omdat ik me schuldig voel…

Tv-programma’s over honger en aids in Afrika, mensen aan de deur met een collectebus voor kanker, post over allerlei goede doelen, soms geef ik daar geld aan omdat ik er een schuldgevoel van krijg. Zo van: “Het hoort dat je regelmatig wat geeft, als je enigszins een goed mens bent.”

En als je dan die euro’s in de collectebus hoort vallen, of je doet die overschrijving, dan krijg je een goed gevoel. Dan is mijn schuldgevoel weer verdwenen – tot natuurlijk de volgende vraag om hulp komt. Herken je dat?

En is dit de manier waarop het zou moeten werken?

Ik denk eigenlijk van niet.

Wat vind je van deze uitspraak:

“Wat er in de Bijbel staat over de armen, is geen lijstje van dingen die ik nog moet doen, geen extra last op mijn schouders. God wil me veranderen in een nieuw iemand. Hij wil dat ik in de liefde van Christus rust vind. En als die liefde van Christus mijn motivatie bij alles wordt, dan zal mijn liefde voor de armen op een natuurlijke manier vanuit mijn hart tevoorschijn komen.”

En deze:

“Getallen duizelen me omdat het niet gaat om getallen. Een miljoen, 20 miljoen, 200 miljoen. God heeft me niet geschapen om me om getallen te bekommeren. Getallen geven je alleen maar een schuldgevoel. Thabitha. Gabriel. Sarath. Lavender. Josué. Om hen bekommert God zich. Van hen wil God dat ik houd. “

(uit: Levende Hoop, Amber Schooneveld, blz 42 en 36)

Schuldgevoel is tijdelijk. Het kan een goede start zijn, als je jezelf realiseert dat je tekortschiet in liefde. Dat je te vaak onverschillig bent. Maar schuldgevoel is niet voor meer bedoeld dan voor een nieuwe start. Het is niet bedoeld om dagelijks mijn acties te motiveren.

Bovendien kan mijn schuldgevoel verkeerd zijn. Je kunt je schuldig voelen omdat je aan de verwachting van anderen wilt voldoen, of omdat je door je emoties wordt meegesleept.

Je kunt jezelf schuldig voelen over het leed in de hele wereld, en niet weten hoe je het moet aanpakken of waar je moet beginnen. Dat verlamt zo, dat je dan maar niets doet. Behalve als er collectebussen aan de deur komen.

Maar wij kunnen in ons eentje onmogelijk alle leed van de hele wereld verhelpen. Toch kan het soms wel zo voelen, alsof dat jouw taak is. Het wordt dan zo overweldigend, dat je jezelf gaat afsluiten, omdat het allemaal te veel is. Er zijn toch ook nog zoveel andere mensen? En veel van hen veroorzaken zelfs het leed! Waarom doen zij er niet iets aan? Ik ben in mijn eentje toch maar een druppel op een gloeiende plaat.

God weet dat het moeilijk voor ons is om te begrijpen wat we het beste kunnen doen in een wereld die zo overvol ellende zit. Hij schreef dit voor ons op: “Want wij zijn door Hem gemaakt, geschapen in Christus Jezus om goede werken te doen, die God voorbereid heeft, opdat we daarin zouden leven” (Efeziërs 2:10). Het is onmogelijk om in ons eentje alles te doen, en daarom hoeft dat ook niet.

Wij hebben ons eigen stukje gekregen, ons deel om te doen. En God wil dat aan ons laten zien.

Hoe doet Hij dat? Door ons een nieuw, liefdevol hart te geven, een hart dat van Hem komt, dat in contact is met de Heilige Geest. Dan kunnen we gaan zien met Zijn ogen, en beginnen we te begrijpen wat wij mogen doen.

“Als een schepsel precies doet waarvoor het geschapen is gebeurt er iets: dan gaat het zingen. Dan vindt het blijdschap, zin en voldoening. Aan mijn doel beantwoorden door de armen om me heen lief te hebben en te dienen is helemaal geen last op mijn leven; ik vermoed dat ik daardoor juist pas echt ga leven.” (Levende Hoop, Amber Schooneveld, blz 42)

Redactie Lifeline

Leading zin: We gaan begrijpen wat wij kunnen doen, als we een nieuw hart van God ontvangen